ز آسـتـان رضـایـم؛ خــدا جـدا نـکــنـد            من و جـدائی از این آستـان خـدا نکـند

به پيش گـنـبد زرّينـش آفــتـاب مـنـيـر            ز رنگ زردى خـود دعــوى بهـا نكند

ز درگـه کـرمش دست الـتجـا نکــشـم‏            گـدا که دامن صـاحـب کـرم رهـا نکند

به روز حشر به باغ جنان ندارد جای            هر آن کسی که رضا را ز خود رضا نکند

به صحن او نکند کس هوای باغ بهشت            مگر کسی که ز روی رضا حیـا نکند

شها به زائر خود داده ‏ای تو وعدۀ لطف            کجا به وعدۀ خود چون توئی وفا نکند